Аркадзь Аляксандравіч Куляшоў Не можаш ты мяне пазбавіць мовы Змяніць мой лёс уладаю сваёй, Не ты мяне абрала – вязень твой Абраў цябе на тэрмін пажыццёвы. («Да паэзіі»)

Аркадзь Куляшоў нарадзіўся 6 лютага 1914 г. у мястэчку Саматэвічы Касцюковіцкага раена Магілёўскай вобласці, у сямі настаўнікаў, але ўвесь уклад сямейнага жыцця быў блізкі да сялянскага. Маці паэта Кацярына Фамінічна Рытабыльская с сынам Аркадзем, 1914

У тым, што нарадзіўся ў год вайны. Нянек не было ў мяне, вядома, Песень не спявалі мне яны. Думала вайна, як кананадай Лепей ёй мяне закалыхаць; Клапацілася, як лепш блакадай Рукі мне і ногі спеленаць. ( «Маё пасведчанне», 1951г.) З радаслоўнай Аркадзя Куляшова

У 1927годзе бацькі паэта разводзяцца і падзяліўшы маёмасць разязджаюцца па розных школах. Неўзабаве, восем хлопцаў і адна страрэйшая на класс дзяўчынка арганізоўваюць пад наглядам беспрытульнай цёткі Тадораўны ў хаце нешта накшталт камуны (так рабілі ў вялікім свеце!). Дзяўчыну называлі Князёўнаю (за красу і за тое, што з вёскі Князі), Аляксандраю, Сашаю, птушкаю… «Я Алесяй зваў». Хутка «адзвінеў вясёлага навучання час», «адкружыўся парамі ў вечар выпускны», і такі нягучны, светлы смутак чуцён будзе і праз многа год ў голасе паэта, калі ён будзе расказваць, як восем аддаюць свету, дарогам, лёсу адну… «Пракрычала чаіца. Сціснуў сэрца жаль»… Сэрцы ўсіх васьмярых, а найбольш таго, хто клікаў яе Алесяй… А. Куляшоў – выпускнік Саматэвіцкай сямігодкі,1928

У далейшым – шэдэўр беларускай лірыкі, пакладзены на музыку І. Лучанком, выка- налі Песняры. Беларуская песня Алеся перакладзена на рускую (А. Дзербянёвым) і ўкраінскую (А. Орачам) мовы. Бывай, обуджаная сэрцам, дарагая. Чаму так горка, не магу я зразумець. Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае На ўсходзе дня майго, якому ружавець. ( «Бывай…», 1928г.) Аляксандра, Саша, Алеся – сапраўднае прозвішча – Карыткіна. Гэта яна запаліла ў душы юнага паэта першыя нясмелыя іскрынкі кахання. А пачатак там, у школьнай камуне, на спектаклях і спеўках, калі, захопленые разлівам грамадскай навізны, восем і одна таксама шукалі новыя, упоравень рэвалюцыйнаму неспакою жыццёвыя і бытавыя формы. Развітанне з дзяўчынай прывяло да стварэння верша «Бывай…» - першага варыянта песні «Алеся».

1928г. – паступае ў Мсціслаўскі педтэхнікум. Мсціслаўль у тыя гады быў своеасаблівым цэнтрам пачынаючых паэтаў і празаікаў, якія групаваліся вакол студыі «Маладняка» - самай масавай тагачаснай літаратурнай арганізацыі ў Беларусі. Тут А. Куляшоў знаёміцца з таленавітымі пачынаючымі паэтамі Юліем Таўбіным і Змітраком Астапенкам. З 1931г. па 1933г. вучыцца на літаратурным факультэце Мінскага педінстытута.. Паяўляецца шмат вершаў, пад кожным дата: 17VII, 25VII, 27VII. Лета. Канікулы. А. Куляшоў, 1932

Вершы А. Куляшова, што склалі яго першую кніжку «Росквіт зямлі», прысвечаны пераважна сацыялістычнай перабудове однаасобнай вёскі, росту заводаў і фабрык, працы міліяратараў. Адзінай кагортай, ячэйкай адзінай, Под крок пяцігодак, поад грукат гадзін Уздымем краіну, уславім краіну, Край родны у творчай красе адрадзім. («Пяцігодка»,1929г.) А. Куляшоў з жонкай Ксеніяй Вечар і Аляксеем Зарыцкім, 1936

Краіна, ты чуеш мой заклік, мой голас Поўны, як спелыя сонца суніц, Ён рос, калі йшла ты разутай і голай, Бадзяўся ў лясах і пужаў сініц… Ты йшла. Ты спявала, ты мерыла мілі, Цябе руйнавалі, цябе клялі Англійскія лорды, паэты, каралі, Дажджы твае сінія косці мылі. А ты змагалася, ты не зважала… («Па песню, по сонца»,1930 г.) Новы крок у творчым развіцці А. Куляшова пазначаны 30-мі гг. У вершах «Воблака», «Ранак», «Плыла, цалавалася хмара з зямлёй», «Мая Бесядзь» паэт па-сапраўднаму звярнуўся да чалавечай душы, прыйшоў да арыгінальнай, самабытнай творчасці, да прастаты і глыбокака філасофскага роздуму, да шырокака абагульнення, у якім моцна обяднаны думка і пачуццё. Некоторыя вершы, напісаныя ў 30-я гг., не пазбаўлены декларатыўнасці, фармальнага падыходу да одлюстравання рэчаіснасці. Аўтар паэтызуе радасць жыцця, духоўную веліч і маральную сілу чалавека, яго адданасць Радзіме і гатоўнасць служыць ёй да апошняга дыхання («Стаіць на ўзлессі дом», «Ранак», «Карусель», «Бюро даведак»).

24 чэрвеня А. Куляшоў пакідае разбураны Мінск, пяшком прайшоўшы « горкі шлях » да Оршы, а ў Калініне добраахвотна ўступае у рады Чырвонай Арміі. Пасля вучобы ў Ноўгарадскім ваенна-палітычным вучылішчы А. Куляшоў працуе у армейскай газеце « Знамя Советов ». На старонках франтавога друку паэт расказвае пра суровую праўду змагання з фашысцкімі вылюдкамі, пра мужнасць і стойкасць байца- камсамольца на Бранскім фронце, якога фашысты на марозе аблілі вадой, пра безыменнага мінаметчыка, які на сваім участку стрымлівае наступленне фашысцкай дывізіі. На Бранскім фронце, 1943

« Дзень на перадавой, вечар у дарозе, ноч у зямлянцы, дзе пры цьмяным святле газоўкі пісаліся вершы, нарысы, артыкулы, заметкі. А раніцою ўсе гэта ўжо чыталася ў палках і на батарэях » -- так пісаў пра работу франтавога журналіста рускі паэт Аляксей Суркоў. А. Куляшоў і А. Суркоў на Бранскім фронце, 1943

Беларусь мая родная, як жа я рвуся яшчэ раз Пеша ўсю цябе змераць, увесь і чабор твой і верас! Сэрца просіць шляхоў, Што цяжкім маім ботам пад сілу; Наглытацца хачу туманоў, Твайго ветру і пылу; Наглытацца хачу за сябе і за тых, Што не ўстануць з нябыту... «Глядзіце, бомбу прыслаў Куляшоў. Бомбу, напоўненую праз берагі гневам усёй Арміі, усяго нашага народа»,– сказаў пра верш Кузьма Чорны. У гады Вялікай Айчыннай вайны А. Куляшоў стварыў цэлы баладны цыкл пра подзвіг беларускага народа ў гады ліхалецця, у рамках якога вылучаюцца вершы-балады «Млынар», «Над брацкай магілай», «Ліст з палону», «Маці», «Балада аб чатырох заложніках», «Балада аб знойдзенай падкове» і інш. Яны грунтуюцца на пэўных выпадках, эпізодах, здарэннях і з'яўляюцца адбіткам суровай біяграфіі ваеннага пакалення. Эпiзод суровага франтавога жыцця, поўнага небяспек i вялiкiх ахвяр, узнаўляе А. Куляшоў у напісаным у 1942 годзе вершы «Над брацкай магiлай. Верш-смутак па роднай зямлі, па хлопцах-беларусах, што чэсна галовы злажылі.

З дрэўка сцяг я зрываю. На вуліцу выбягаю. Ціха стала на вуліцы. Ціха. Што за ліха? Кулямётчык забіты ляжыць За сваім кулямётам. Ён як быццам пытаецца: хта там Па тратуары бяжыць? Да яго падбягаю, Ён чэсна стаяў, да канца: Кулямётная лента… пустая, Апошняй была у байца. («Сцяг брыгады», 1942г.) У 1942 года Аркадзь Куляшоў піша паэму «Сцяг брыгады», а глыбокай восенню таго ж года чытае яе Аляксандру Твардоўскаму, думкай якога асабліва даражыў. Твардоўскаму паэма спадабалася, і ён тут жа пасылае яе Міхаілу Ісакоўскаму. М.Ісакоўскі адразу перакладае паэму на рускую мову, і яна становіцца вядома ва ўсёй нашай краіне. Увосень 1943года выдавецтва ЦК КП(б)Б «Савецкая Беларусь» (Масква) выдае паэму «Сцяг брыгады» асобнай кніжкай. Неўзабаве паэма выходзіць і на рускай мове.

Назаўжды ў народнай памяці застануцца героі напісаных А. Куляшовым у гады вайны балад дзеці і сястра камандзіра партызанскай брыгады Міная Шмырова, расстраляныя фашыстамі; камсамолец, абліты на марозе ледзяной вадой, мужныя беларускія дзяўчаты, якіх фашысты вывезлі ў Германію, але не змаглі зламаць духоўна. Пра гэта Аркадзь Куляшоў расказвае у такіх творах, як « Балада аб чатырох заложніках », «Камсамольскі білет», «Ліст з палону», «Над брацкай магілай». Гэтыя творы ў гады вайны не толькі гаварылі суровую праўду пра пакуты і мужнасць нашага народа яны былі і застаюцца крыніцай духоўнай сілы чалавека. А. Куляшоў з супрацоўнікамі армейскай газеты Знамя Советов наПаўночна-Заходнім фронце, 1942 на Паўночна-Заходнім фронце, 1942

Аркадзь Куляшоў, 1946 У пасляваенны час творчасць А.Куляшова вызначаецца сталасцю, глыбокім філасофскім зместам, пільнай увагай да духоўнага свету чалавека (зборнікі «Новая кніга», «Хуткасць»). У гэтым сэнсе вельмі паказальным зяўляецца верш «Спакойнага шчасця не зычу нікому…». Гэта верш-споведзь. Паэт не прымае лёгкага шчасця, таго ўяўнага дабратыту, якім жыве абывацель. Да філасофскага цыкла адносіцца і невялікі памерам верш «Я хаце абавязаны прапіскаю…». Сам лірычны герой зяўляецца выразнікам сумлення чалавека, які ў час вайны стаў салдатам. І ён мае права сказаць: Я – матчын спеў, я – матчыны трывогі, Я матчын гнеў, які ўставаў на ногі, Гнаў смерць на Захад… Дыміліся сямі франтоў дарогі За мной, як дынамічныя шнуры.

У 1965 годзе А. Куляшоў напісаў цыкл вершаў, обяднаных агульнай назвай «Маналог». Ён прысвечаны памяці сяброў-паэтаў З. Астапенкі і Ю.Таўбіна, якія сталі ахвярамі сталінскіх рэпрэсій. У перым вершы паэт як бы акрэслівае мэту і задачы цыкла: Дзе б я ні быў, дзе б мне ні давялося Убачыць дол сівы ад палыну, Пякуча сэрца сціснецца, і лёс я Загінуўшых без весткі памяну. «Маналог» напоўнены глыбокім асабістым перажываннем, вернасцю былому сяброўству і агу льнай справе. «Я – ваша памяць, вы – маё сумленне, я – дрэўка, вы – трывалы сцяг на ім», - сцвярджае аўтар. Цыкл «Маналог» адзначаны горкім, драматычным пафасам. «Ён быццам бы складзены з камення ці выкаваны з бронзы… Гэта як эпітафія, выбітая на камені». Скажа пра яго З. Азгур. Дом творчасці ў Каралішчавічах. А. Куляшоў з Я. Коласам і П. Броўкам, 1947

. У лірыцы А. Куляшова х гг. выявіліся вялікія духоўныя і фізічныя мажлівасці чалавека – прага дзейнасці, адчуванне сваёй асабістай велічы і вартасці, адказнасць за «цяжкую пасаду паэта», за лёс Айчыны, разуменне сутнасці гістарычных падзей і ўсеагульнай сувязі зяў: Хацеў бы век, які ўжо на зыходзе, Забраць мяне з сабой, а я руку Гарачую працягваю прыродзе- З дваццатага ў трыццатае стагоддзе. Жывучы ў суладдзі з часам, паэт піша паэму «Цунамі», «Варшаўскі тракт», «Хамуціус», у якіх перадае самаадчуванне чалавека ў наш трывожны, навальнічны час, яго барацьбу за будучыню без вайны, за чыстае паветра і ваду, за ачалавечванне свету, за ўсеагульнае шчасце.

А. Куляшоў і Я. Колас пасляатрымання Дзяржаўнай прэміі СССР. 1949г. А. Куляшоў і Я. Колас пасля атрымання Дзяржаўнай прэміі СССР. 1949г. Аркадзь Куляшоў двойчы лаўрэат Дзяржаўнай прэміі СССР («Сцяг брыгады», 1946, «Новае рэчышча», 1949). Дзяржаўная прэмія БССР імя Я. Купалы прысуджана яму ў 1970 годзе за пераклады твораў Міхаіла Лерманта-ва ( «Выбраная паэзія», 1969 ), Івана Катлярэўскага («Энеіда», 1969), Генры Лангфелы («Спеў аб Гаяваце», 1969). Прэміяй Ленінскага камсамола Беларусі ў 1968 г. адзначаны паэмы: «Толькі ўперад», «Песня аб слаўным паходзе», «Грозная пушча», «Балада аб чатырох залож-ніках», вершы: «Ліст з палону», «Камсамольскі білет», «Камуністы».

А. Куляшоў і Р. Газматаў, 1960 Былыя супрацоўнікі армейскайгазеты Знамя Советов наI зездзе савецкіх пісьменнікаў РСФСР. 1958г.: А.Куляшоў, Ю.Каралькоў, П.Строкаў, Я.Папоўкін Былыя супрацоўнікі армейскай газеты Знамя Советов на I зездзе савецкіх пісьменнікаў РСФСР. 1958г.: А.Куляшоў, Ю.Каралькоў, П.Строкаў, Я.Папоўкін Андрэй Макаёнак, Аркадзь Куляшоў, Іван Шамякін,1950-я гады

4 лютага 1978г. Аркадзь Аляксандравіч Куляшоў заўчасна памёр. 4 лютага 1978г. Аркадзь Аляксандравіч Куляшоў заўчасна памёр. ЭЛЕГІЯ ЭЛЕГІЯ Жыццё маё цяжкі з гадамі бой, Жыццё маё цяжкі з гадамі бой, I чым далей, то ўсё даўжэй прывалы, I чым далей, то ўсё даўжэй прывалы, Буксуюць вершы, быццам самазвалы, Буксуюць вершы, быццам самазвалы, Ды знаю я: надыдзе момант той, Ды знаю я: надыдзе момант той, Калі не хвоі снамі баравымі Калі не хвоі снамі баравымі Атуляць мой дарожны неспакой, Атуляць мой дарожны неспакой, А схіляцца зларадна нада мной А схіляцца зларадна нада мной Мае гады з бародамі даўгімі. Мае гады з бародамі даўгімі. Чаго прыйшлі, за цудамі якімі? Чаго прыйшлі, за цудамі якімі? Якога мне яны жадаюць сну? Якога мне яны жадаюць сну? Яшчэ я ўстану, падапруся кіем, Яшчэ я ўстану, падапруся кіем, Старэчыя бароды расхіну. Старэчыя бароды расхіну. За ўсе гады вазьму з гадоў даніну, За ўсе гады вазьму з гадоў даніну, 3 дарогай разлічуся рэштай дзён, 3 дарогай разлічуся рэштай дзён, Астатнія, як костку, смерці кіну Астатнія, як костку, смерці кіну За той парог, дзе векавечны сон. За той парог, дзе векавечны сон. 1961г. 1961г.. А. Куляшоў, 1977г.

Бібліятэка установы адукацыі «Бабруйскі дзяржаўны тэхналагічны прафесіянальна-тэхнічны каледж» Пра паэзію Аркадзя Куляшова "Можна смела сказаць, што паэзія Аркадзя Куляшова - духоўная энцыклапедыя яго пакалення". (П. Панчанка) "Паэма Куляшова («Сцяг брыгады») народная ў самым дакладным значэнні гэтага слова: яна паказала душу народа ў адзін з найбольш адказных і важных момантаў яго гісторыі. ( Рыгор Бярозкін) "Мяккая задуменнасць і ўнутраная душэўная азоранасць яго верша ўвесь час суправаджаюцца моцнымі, цвёрдымі, мужнымі інтанацыямі і рытмамі. (Н. Перкін)