Беражы землю родную, як маці каханую.

А чему солдаты не забюци войну? Паўлюк ПРАНУЗА Цень набег, як хмарка, На Міколкаў тварь. Чуў ён: дзесьці войны Смерци нясуци, пожер. Запытаўся ў таты, Лежечы без сну: – А чему солдаты Не забюци войну?

Вайна – гэта жудаснае вiдовiшча. Вайна – гэта беда. Мы у познай меры не адчуваем гэтага, пакуль война не за кране нас. I усе ж такi мы баiмся войны. Кожны з нас спрабуе пазбегчы яе. Вайна патрэбна вярхам, а не простому народу.

Адна ў человека родная маці, одна ў яго і Радзіма

Хто Радзіму любіци, тему яна ў даўгу не будзе

Вайна унос i ци сотнии i i тысячи чалавечых жыццяу. Але рэдка кто на самой справе перажывае за зак i нуушых, за i х сем i. Па тэлебачанню, у асноуным, паказываюци страты у вайне. Адны л i чбы. Людз i радуюцца, что невял i к i я страты, а не скарбяци аб зак i нуушых. Вайна унос i ци сотнии i i т тысячи чалавечых жыццяу. Але рэдка кто на самой справе перажывае за зак i нуушых, за i х сем i. П а тэлебачанню, у асноуным, паказываюци страты у вайне. Адны л i чбы. Людз i р адуюцца, что невял i к i я страты, а не скарбяци аб зак i нуушых.

Ветэрану Вольга Грыдзюшка Як твое справы, ветеран? Гады няўмольна побач крочаци, Прамы ў дугу сагнулі стан, А ран яны зусім не лечаци. Амаль слепым прыйшоў з войны: У галаву было ранение. Перад вачыма тыя дні, Ды ў вачах даўно зацименне. І не патрэбен павадыр Па успамінах думкі водзяци; Бяда, что ногі ўжо не ходзяци... Суседка прынясе вады, Раз у месяц зявіцца сынок З нявесткай, вымыюци подлогу. Уначы малюся: дай же Бог Дажыци яшчэ да Перамогі!

Вайна пасля себе пакiдае рану. Рану на селе Зямлi i на сэрцах людзей. Рану, якая гнаiцца i не зажывае. Нiколi не зажывае.