А я... чакаў з усіх дорог Цябе ў сорок чацвёртым… летам. Калоны ні одной не мог Я прапусціць з охапкам кветак... Каторы раз сыходзіў снег... Дамоў вярнуліся суседзі. Я кожному насустрач бег I чуў кароткае: «Прыедзе...» Паверыць сяжка мне таму, Што больш не прыйдзеш ты да дому, А шапку я заўжты зтыму Перад магілай невядомай.

Пасля войны Барадулінн вучыўся ва Ушацкай сярэдняй школе. Скончыў яе у 1954 годзе. Затым у 1954 годзе паступіў на філалагічны факультет Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Падчас в учебы ў БДУ пачынае публікавацца. У 1959 скончыў універсітэт

Беларускі дзяржаўны універсітэт «прысушыў сэрца» маладога поэта да геніяў роднага слова – Я. Купалы, М. Багдановіча.

Працаваў рэдактарам у розных перыятычных выданных: газете «Савецкая Беларусь», часопісах «Бярозка», «Полымя», а так сама ў выдавецтвах «Беларусь» (з 1969 г.), «Мастацкая літаратура» (з 1972 г.). Выдавецтву «Мастацкая літаратура» Рыгор Барадулін аддаў больш за дваццаць гадоў, працаваў рэдактарам, затем загадчикам рэдакцыі. У складзе дзяржаўнай дэлегацыі БССР прымаў удзел у 39-й сесіі Генеральнай Асамблеі ААН

Быў жанаты з Валянцінай Міхайлаўнай Барадулінай. Дачка Ілона мосточка, ёсць внучка Дамініка.

Памёр 2 сакавіка 2014 года у сваёй кватэры ў Мінску пасля многіх гадоў пекут ад хваробы Паркінсона. Смерць была раптоўная і імгненная. Быў адепты ў Чырвоным Касцёле 4 сакавіка 2014 года, а пaxaвaны вa Ушaчax пoбaч з мaгiлaй мaцi, як тaгo i жaдaў поэт пpы жыццi.

Рыгор Барадулін - апошні беларусь, якому надалі звание Народнага поэта (1992). Сярод астатніх узнагород меў: Дзяржаўную прэмію Беларусі імя Янкі Купалы (1976) за зборнік вершаў «Рум» і пераклаты з Гарсіі Лоркі, Ордэн Знак Пашаны, латыскі Ордэн Трох Зорак (1995) ты медаль Францыска Скарыны. Барадулін быў так сама Ганаровым докторам БДУ ты гончаровым грамадзянінам Ушацкага раону.

Схільнасць да лінгвістыкі праявілася ў Рыгора Барадуліна яшчэ подчас навучання ў беларуськамоўнай школе мястэчка Ушачы. Барадулін быў выдатнікам па нямецкай мове, меў высокія адзнакі па рускай мове і літаратуры. Беларуская мова выклікала ў Барадуліна наибольшую цікаўнасць.У той час Барадулін пачынае цікавіцца творчасцю Максіма Багдановіча. Дакладныя навукі даваліся Барадуліну цяжэй. Сам поэт казаў, что галоўную ролю ў станаўленні яго як літаратара атыграла маці.

Першыя вершы Рыгора Барадуліна зявіліся ў другу ў 1953 годзе (газета "Чырвоная змена"). Першы зборнік паэзіі – "Маладзік над стэпам" – выйшаў у Агулам плон працы поэта налічвае больш за 70 зборнікаў лірыкі, гумору, вершаў для дзяцей, перакладаў, кніг эссе і ўспамінаў. Таксама пабачылі свет 23 зборнікі паэзіі перакладаў з іншых моваў. Сярод іх твори Адама Міцкевіча, Караля Вайтылу, Пушкіна, Байрана, Брэхта, Гарсія Лоркі, Яна Райніса, Шагала, Вазнясенскага, Драча, Паўлычкі. Вершы самого Рыгора Барадуліна перакладаліся на дзесяткі моваў свету.

РЫГОР БАРАДУЛІН ПАЭТ, ЯКІ СТВАРАЎ МОВУ

У вершах Барадуліна шматстайна і напориста гучыць тэма Радзімы, асэнсавання свай городу, прыналежнасці да роднай зямлі. Плонна развіваецца інтымная лірыка, даючы простор чалавечай пяшчоце, багаццю пачуццяў, асабістасці. Паэт пераканаўча показывает, что пачуццё кахання дапамагае чалавеку глыбой і паўней адчуваць свет, прыгажосць яго абектыўнай рэальнасці. Вялікую ролю ў творчасці атыгрывае сацыяльны аспект. Асоба, яе ўнутраны свет і свядомасць – весь что кранае поэта. Яго цікавяць духоўныя патэнцыі человека, права на інтывідуальнасць, самастойнасць выбору і рашэнняў. Словатворчасць – асобная тэма ў дачыненні да яго паэзіі.Нават наватвори гучаць у Барадуліна зусім по-народному і добра ажыўляюць мову. Думаецца, что намаганні поэта ў галіне моватворчасці плонныя, яны супадаюць з агульным рэчышчам духоўнай дзейнасці народа як моватворцы.

Не хваліся сеўшы, а хваліся зеўшы. Лёг не еўшы, устаў не спаўшы. Як увойдуць злыдні на три дні, тык і за сем год не выганіш. Карову б'ець зык, а бабу бабскі язык. Хлябай, не дбай, хоть жидка, ты много. Людскі рот - не город, не паставіш плот. Не будзь ні войтам, ні сватам, не будзеш человекам проклятым. Аддай рукамі, а хадзі нагамі. Чужога дзіцонка хоть маслам маслі, а он дзёгцем усё роўна смярдзіць.