Двое дзяцей – двое вачэй: Вейкі зліпаюцца, Раніца блізка, Ціха плевы У світанні калыска. Маці не спіць. Маці не спіць... Хворыя дзеці – Матчыны слёзы... Свету не бачыць, нібыта слепая, Ценем самотным нячутна ступая. Маці з тугой і надзеяй, Сэрца і кроў халадзее.

Дзеці пабеглі зялёнаю сцежкай, І засвяціліся воды ўсмешкай – Першае свята на свяце, Першая радасць у маці. Выраслі дзеці, Пайшлі ў дарогу, Зноў засмылела на сэрцы тревога: Дзе мае дзеці? Як мае дзеці? Хоць бы не крыўдзілі людзі на свете... З раніцы тупая маці – Радасць і свята на свяце. Двое дзяцей – двое вачэй, Многа яшчэ неспокойных начэй Будзе ў маці. С. Грахоўскі. в. Маці не спіць

...Непрыветна цезарь войны Ночка пазірае. Ціха ў хаце. Уся семейка Спіць, адпачывае. Натрудзіўшы добра рукі, Натаміўшы плечи, Толькі маці з вераценцам Туліцца пры печи. Ды парадзе, парадзе кудзельку. Скача вераценца, А за ім густые цені Бегаюць па сцены... Я. Колас. Маці

Іх целовала земля Сваімі пясчанымі вуснамі І каласамі; Неба спякотай, вятрамі, дажджамі Іх целовала. Пража нямала З іх выпіла ў ночи бяссоныя Свежасці ранней. Колькі сегодня на іх Віднеецца чорных, глыбокіх Шрамаў і маршчынаў, Гэта следы, што навекі пакінуў Шлях наш суровы. Толькі заўсёды, Як мы зберымося дамоў І на стол пакладзе рукі маці, Быццам ад солнца, ад іх пасвятлее ў хаце І ў сэрцы. М. Танк. Рукі маці

...Наўчыўся я слоў беларускіх ад маці, - прызнаваўся пясняр Янка Купала. Ад маці ўся мая навука, - сугучны з ім Максім Танк. Мама – мая небадарная Біблія, якая мене да жыцця прыручыла, - сцвярджае Рыгор Барадулін.

Я ў творчасці – маці сваёй паслядоўнік, - паведаміў нам Пімен Панчанка. Я музу параўнаў бы з родной маці, - высока ацаніў сваю матулю Аркадзь Куляшоў. Праз сваіх матуль пазнавалі яны беларускі народны характер з уласцівай яму незвычайнай дабрынёй, міласэрнасцю, мудрой разважлівасцю.

Твае ж курганы, лясы, поляны, Дубкоў тых шум, Палёў абшары, люд бедны, шары Мне далі дум. А дум тых много... Не, не ўбога Ты даў мне іх. І ты ж, як маці, наўчыў спяваці Аб думах тых. А. Гарун.

Маці, маці! Над сінім азерцам непагасная зорка гарыць парад вачыма. Маці, маці! Радзіма і ты, толькі ты і Радзіма – Дзве трывогі на сэрцы. Дзве трывогі, два шчасці з маленства са мною... І поклон тебе нізкі, што ад самой калыскі ты вяла мене, маці, няхітрай дарогай земною! К. Кірэенка.