Літаратурная поставь Кузьмы Чорнага ўзвышаецца поруч з талентамі Якуба Коласа і Максіма Гарэцкага. Разам гэтыя три пісьменнікі нібы три кіты, на якіх тримаецца вялікі мацярык беларускай прозы.
Сваімі творамі Кузьма Чорны закладваў традыцыі чалавеказнаўства, паэтызацыі роднай зямлі, глыбокага філасафізму. Соння он бачыцца творцам сапраўды еўрапейскага ўзроўню. XX стагоддзе ў нашай нацыянальнай прозе з'яўляецца перадусім літаратурнай эпохой Чорнага- празаіка особы магутнай, велічнай і разам з тым вельмі трагічнай.
Кузьма Чорны (Мікалай Карлавіч Раманоўскі) нарадзіўся на золку XX стагоддзя 24 чэрвеня 1900 г. Месцам народзінаў Кузьмы Чорнага з'яўляецца тагачасны маонтак Боркі на Случчыне, але самым родным і дарагім кутком для будучага пісьменніка сталі Цімкавічы мястэчка, адкуль паходзілі яго бацькі і коды іхняя сям'я вярнулася ўвосень 1908 г. Цімкавічы карэнны, генетычны архетип мастацкага мысленная Кузьмы Чорнага.
Без родных мясцінаў он не ўяўляў свайго жыцця і сваёй творчасці. «Там, прызнаваўся пісьменнік, жывуць усе мае персанажы. Усе дарогі, пейзажи, дрэвы, хаты, чалавечыя натуры, пра якія я калі-небудзь пісаў. Гэта ўсё адтуль, сапраўднае». Уражвае, колькі вобразаў і характараў з рэальнага жыцця он вывеў на старонкі сваіх твораў.
Цімкавічы і цімкаўцы былі для празаіка невычэрпнай тэмай, целым сусветам, духоўным апірышчам у самые цяжкія дні жыцця. Знясілены пакутамі, незадоўга да смерці, 8 жніўня 1944 г. Кузьма Чорны ў сваім «Дзонніку» пісаў: «...Може, мне суджена яшчэ пабачыць мілыя Цімкавічы. А што, калі і хата мая остался і стаіць? Гэта будзе вялікае шчасце. Там же, у ціхім жыцці можна будзе ачуняць як мае быть і напісаць усе задуманыя романы».
У дзіцячыя гады Кузьма Чорны, а даты он быў проста Коля Раманоўскі, рос хлапчуком з уражлівай і чуйнай душой. Ягоным равеснікам здавалася дзівацтвам тое, як он паводзіў себе ў лесе. Колю ж, наадварот, цікавіла, з чего і як звіта гнездо, якога колеру яечкі ляжець у ім, якая птушачка прыляціць да гнезда, што яна прынясе ў дзюбцы, як заспявае. З дзедам Міхалам он часта хадзіў у Бушылава маляўнічы куток природы за Цімкавічамі, пра які соння засталіся хіба адены згадкі. Бегаў труды і з аднагодкамі, кобура це лавіць ракаў (зараз рака выпростана ў меліярацыйную канаву). Замілаванне да роднай зямлі, вострия ўраженні дзіцячай пары яскрава адбіліся ў многіх дворах пісьменніка. Так, у рамане «Пошукі будучыні» створаны яркія рэалістычна-канкрэтныя прыродаапісанні, у якіх намалеваны знаёмыя з дзяцінства родные краявіды
Любоў да хвояў, паэтызацыя гэтых дрэў так сама бяруць початок ад сустрэч са Скіп'ёўшчынай, захаплення музыкай природы: «Хутка будзе вечер. Вецер не сціхне, і чуваць будзе, як за рэчкаю гавораць хвоі...» (апавяданне «Хвоі гавораць»).
Творчую адоранасць Мікола Раманоўскі выявіў у Цімкавіцкім двухклассным вучылішчы, а пазней і ў гады в учебы ў Нясвіжскай настаўніцкай семінарыі ( ). У 1923 г. хлопец пешкі падаўся ў Мінск і быў приняты на вучобу ў Белдзяржуніверсітэт. З 1924 г. он працаваў у газеце «Беларуская вёска», а пасля перанесенай аперацыі перайшоў працаваць труды стала. У згаданым годзе ўступіў у літаратурнае аб'яднанне «Маладняк».
Кузьма Чорны пражыў усяго 44 гады. З сумам і скрухай думаецца пра яго заўчасную смерть, у якой павінна сталінская сістэма. Нягледзячы ні на якія суровые выпрабаванні, К. Чорны ўсім сэрцам хваляваўся пра лёс свайго народа, роднай зямлі, застаўся вялікім патриётам і чалавекалюбам.