Іван Чыгрынаў ( )
Біяграфія Иван Чыгрынаў нарадзіўся 21 сьнежня 1934 году ў вёсцы Вялікі Бор Касьцюковіцкага раёну Магілёўскай вобласьці ў сямі старшыні сельсовету. Іван быў чацьвёртым дзіцём у сямі, а пасьля яго нарадзіліся яшчэ три сястри і брат. Бацька быў занятым чалавекам, тему дзяцей выхоўвала маці, Хадоска Ігнатаўна. У дзяцінстве перажыў Вялікую Айчынную войну, на якой згубіў бацьку.
Пасьля сканчэньня Вялікаборскай сямігадовай школы працягнуў навучаньне ў дзесяцігадовай школе ў Саматэвічах якая знаходзілася за восемь кілямэтраў ад хаты. Вучыўся страна. Гэтую школу ў свой час скончыў ведомы беларускі поэт Аркадзь Куляшоў. У той час, натхнёны творчасьцю Аркадзя Куляшова, Чыгрынаў упершыню пачаў публікаваць свае верши ў газетах. Вясной 1952 году Куляшоў завітаў у Саматэвіцкую сярэднюю школу на выпускной вечер. На мерапрыемстве выступіў і дзесяціклясьнік Чыгрынаў, прачытаў свае верши.
У 1952 паступіў на аддзяленьне журналістыкі філялягічнага факультету БДУ.Пасьля сканчэньня ўнівэрсытэту з 1957 па 1962 год працаваў рэдактарам у выдавецтве Акадэміі навук БССР, потом там же загадчикам рэдакцыі літаратуры і мастацтва. З 1986 па 1990 год быў депутатам Вярхоўнага Савету БССР. З 1987 году старшыня праўленьня Беларускага аддзяленьня савецкага фонду культуры. З 1989 году галоўны рэдактар часопісу «Спадчына». З 1986 па 1990 год старшыня пастаяннай камісіі Вярхоўнага Савету БССР па нацыянальных пытаньнях і міжнацыянальных адносінах.
Творчасьць Сам Чыгрынаў початком сваёй сталей літаратурнай дзейнасьці лічыў 1961 год, калі 6 чэрвеня газета «Літаратура і мастацтва» зьмясьціла яго апавяданьне «Праз гады». У початку 60-х гг. Чыгрынаў зьвярнуўся да прозы. Спочатку ён узяўся за напісаньне так званых «мясцовых быляў», якія прапаноўваў для друку касьцюковіцкай раённай газэце «Сцяг камунізму». У основу гэтых твораў клаў мясцовыя паданьні і легенды, якія запісваў подчас вандровак па родной Касьцюкоўшчыне. Першай сурёзнай заяўкай Чыгрынава як празаіка стала дакумэнтальная аповесьць «Тайна одной экспэдыцыі», зьмешчаная ў газэце «Чырвоная змена» ў канцы 1957 году. Ужо ў гэтай аповесьці адчуваюцца асаблівасьці Чыгрынава- празаіка: важлівае асэнсаваньне матэрыялу, нешматслоўнасьць і разам з тым глыбокі падтэкст, пераканаўчасьць псыхалягічных характарыстык пэрсанажеў.
ТВОРЫ «Птушкі ляцяць на волю» (1965), «Самы шчасьлівы чалавек» (1967), «Ішоў на войну чалавек» (1973), «Ці бываюць у выраі ластаўкі?» (1983), романы «Плач перапёлкі» (1972), «Апраўданьне крыві» (1977), «Свае і чужынцы» (1984), «Вяртаньне да віны» (1992), «Ня ўсе мы згінем» (1996), пьесы «Дзівак з Ганчарнай вуліцы» (1986), «Сьледчая справа Вашчылы» (1988), «Чалавек з мядзьвежым товарам» (1988), «Звон не малітва» (1988), «Толькі мёртвыя не вяртаюцца» (1989), «Ігракі» (1989), «Прымак» (1994), кнігі крытыкі і публіцыстыкі «Новае ў жыцьці, новая ў літаратуры» (1983), «Паміж сонцам і месяцам» (1994)
Узнагароды Ляўрэат Дзяржеўнай прэміі БССР (1974) як суаўтар сцэнару тэлефільму «Руіны страляюць…». У 1994 атримаў званьне Народнага пісьменьніка Беларусі. Узнагароджены ордэнам Дружбы народаў (1984), сребным мэдалём імя А. Фадзеева (1979) за романы «Плач перапёлкі», «Апраўданьне крыві»; мэдалём Францішка Скарыны 1992.