ВАСІЛЬ ЗУЁНАК Беларускі поэт, перакладчык, кандидат філалагічных навук.

Васіль Васільевіч Зуонак нарадзіўся 3 чэрвеня 1935 г. у вёсцы Мачулішча Крупскага раона Мінскай вобласці у сялянскай сям'і. Бацькі працавалі па гаспадарцы аралі, сеялі, збіралі ўраджай. Сын спасціг селянскую навуку рана, быў і пастушком, і касцом, і аратым, і малацьбітом. Касіць? Давай. Араць? Будзь ласкаў: Трымала плуг рука мая... У пяць цапоў не ў ладкі пляскау У тым, сорок чацвёртым, я. («На сэрцы неспакою камень...»)

Скончыўшы педвучылішча, з дыпломам выдатніка,он апынуўся ў Мінску на аддзяленні журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Пасля заканчэння ў 1959 г. універсітэта малады журналіст пайшоў працаваць у газету «Рабочае юнацтва», а затем «Піянер Беларусі».

Паэзія для дзяцей Праца ў дзіцячых выданных абудзіла ў ім захапленне паэзіяй для дзяцей, і он сам пачаў для іх пісаць. Пачалі выходзіць кнігі «Вясёлы калаўрот» (1965). «Жылі-былі пад водой» (1969), «Сонечны клубочек» (1974). Вы не бачылі, сябры, Зоркі выпалі у бары. Дзе ні глянешь, на поляне Усё гарыць чырвоным ззяннем Падлістамі, ля пянькоў Сотні зыркіх аганькоў.

Тэма сяброўства і любоўная лірыка Першы зборнік «дарослай» лірыкі «Крэсіва» з'явіўся ў 1966 г. Посля пачалі зяўляцца новые зборнікі і поэтычныя кнігі Крутаяр, Сяліба, Нача,Час вартанян, Вызначэнне і астатнія. Да лірыкі кахання можно аднесці такія верши як Абяцаю ночи бяссонныя..., Нахіляўся, як дзікі лясун..., Аднойчы, Яшчэ схіляецца ў журбе..., Водгук весны,Імправізацыя, Госці – ўспаміны... і інш.

Тэма природы У сувязі з темай природы ў паэзіі Зуонка значное развіццё атрымаў жанр натурфіласофскай лірыкі. Натурфіласофская лірыка В. Зуонка пранізана навуковымі ідэямі.

Паэма «Агонь і солнца» (1981) Твор прысвечаны касманаўту Уладзіміру Кавалонку земляку поэта. Хто зараз ты: Працяг мой у Сусвеце Ці самсу свет, што да мяне ідзе? Якімта ўром Скажы мне, ці прыкмеціў?– Між зорь адзначаны зямны мой дзень?(Світ… с.141).

Тэма войны Ваенная тема зяўляецца дамінантнай у вершах З войны сустрэлі мацеркі сыноў, Помнік, Гаварыла маці. У апошнім з твораў праўдзіва показаны трагізм лёсу сына-солдата, што загінуў на войне.

Тэма природы Творы В. Зуонка «Тры цішыні...», «Я пакідаю галасы...», «Дала природа мне ваду і цвердзь...», «Зраселы голос перапёлкі...» вызначаюцца філасофскай глыбінёй думкі,, імкненнем не толькі да канстатацыі, але і да аналізу зяў рэчаіснасці, публіцыстычнай вастрынёй асэнсавання пастаўленых проблем: Я пакідаю вам землю Такой, якая ёсць, Якую трачу і люблю І на яркой не гость.

В. Зуонак эмаль ніколі не замыкаецца на одной вузкай теме: у творах розныя на першы погляд проблемы перасякаюцца і падсвечваюцца одна одной.

«Лета тревожных дажджоў» 1990 г Многія старонкі зборнікаў В. Зуонка, пасля трагічнага для нашай краіны красавіка 1986 года, прасякнуты «чорным болеем». Прывід атомной катастрофы праходзіць праз усе творы зборніка «Лета тревожных дажджоў».

З 1966 г. па 1972 г. – намеснік галоўнага рэдактара часопіса Маладосць. З 1972 г. – галоўны рэдактар часопіса Бярозка. Быў членам КПСС. Зяўляецца кандидатам філалагічных навук. Постсавецкі перыяд творчасці

Зуонак зяўляецца Лаўрэат прэміі Ленінскага комсомола Беларусі за кнігу вершаў «Сяліба» і мае Дзяржаўную прэмію БССР імя Янкі Купалы за поэму «Маўчанне травы».

Дзякуй за ўвагу!

Калі человека тварыў, Зусім, пэўна, Бог не хітрыў, А проста па мудрасьці баской Рашыў, што ўсё ж гэтак проста, І што яшчэ тут тлумачыць, Хіба можа быть іначай?! Стварыў – значыць, гэтак треба, На радасьць зямлі і небу... Пладзіся і размножайся, І меней аб сэнсах пытайся. Ды мудрасьцю з Богам цягацца Ня смог чалавек – і пытацца З хвіліны тае не стамляецца: Навошта на сьвет он зьяўляецца?.. О бедны клик чалавечы! Яшчэ адзін клопат на плечи Тварцу... баня меў падазрэньня, Што розум яго тварэньня Патрапіць у гэтакі венцер: «Пытаньне жыцьця і сьмерці»...