Мағжан Жұмабаев
Белая берёза Под моим окном Принакрылась снегом, Точно серебром На пушистых ветках Снежною каймой Распустились кисти Белой бахромой. И стоит берёза В сонной тишине, И горят снежинки В золотом огне. А заря лениво Обходя кругом, Обсыпает ветки Новым серебром.
Мағжан –Қазақтың Пушкині
Қайғылы қайың! Аяныш жайың. Сыбырлайсың, Дірілдейсің, Еңкейесің, Күбірлейсің, Ызғарлы жел Соққан сайын (« Қайың»)
Қою қара көк бұлт Жайнап,ойнап,құлпырып, Көкшетауды тұр сүйіп. Жел жалығып,хал жиып, Қалғып қана тербеледі. Жұмсақ қана жымиып, Жібек қанат джаз келеді.
Сылқ-сылқ күліп сылдыр қақққан су сұлу Көлге қонып қаңқылдаған қу сұлу.
Шыныңда, менің өзім де - от, Қысылған қара көзім де- от, Мен-оттанмын, от-менен. Жалынамын, мен жанамын
МЕН ЖАСТАРҒА СЕНЕМІН Арыстандай айбатты, Жолбарыстай қайратты, Қырандай күшті қанатты Мен жастарға сенемін! Көздерінде от ойнар, Сөздерінде жалын бар. Жаннан қымбат оларға ар, Мен жастарға сенемін! Жас қырандар балапан, Жайып қанат, ұмтылған. Көздегені көк аспан, Мен жастарға сенемін!
Ой еркіндігі –Мағжан дүниетанымының негізі Мағжаннан Отанды, Елді, Жерді сүюді үйрену керек Мағжан - шин мәнінде ғарыштық сипаттағы ақын.Мағжан – сұлулықтың символы.Мағжан – гауһар тасс сияқты сан қырлы ақын. Мағжан – Абайдан кейінгі джазба поэзиялық дәстүрді жалғастырған, дамытқан бірден –бір ірі ақын, ғажап ақын.